Peetmoeder, actrice en toerist

Gisterenmorgen was mijn laatste officiële ochtend als peetmoeder. Ik heb m’n kids in alle talen uitgelegd dat ik weer terug ga naar huis. De dove Abdallah bleef even verdwaasd als altijd voor zich uit staren en Doea prinsesje lachte me vriendelijk toe. Salem begreep er meer van, aan zijn verwarde gezicht te zien en John begon spontaan te huilen.

Vandaag ‘vier’ ik dan mijn laatste dagje vrij. Ik ben al vroeg wakker geworden en hoor vanuit het open raam de vertrouwde geluiden van een paar luidruchtige kinderen die weer zin hebben in de nieuwe dag. Het voelt alsof het feestje boven is terwijl ik hier in mijn kamer zit te wachten op iets naars. Maar ik ga niet naar boven toekijken hoe iemand anders ‘mijn kinderen’ verzorgt. Waaahh! Tot zover mijn klaagzang.

Gisteren heb ik weer een topdagje beleefd. Na een paar uurtjes werken in de morgen ben ik samen met Italië en Frankrijk de woestijn in getrokken. Waar het in Jeruzalem al 35 graden was, konden we in de woestijn genieten van dik in de 40. Met 5 liter ijswater, een hus zonnebrandolie en een natte sjaal om het hoofd hebben we weer even 6 kilometer bergachtig woestijnlandschap getrotseerd.
Normaal gesproken is je dag dan voorbij, neem je een frisse douche, om vervolgens vroeg je bed in te duiken. Maar in Oosterse begrippen kan het zomaar anders lopen. Zo kun je bijvoorbeeld op de terugweg een lift nemen en bij een filmproducer in de auto zitten die je uitnodigt om mee te acteren in de opnames van die avond. En ja, waarom ook niet? Dus stonden we even later in oer-ouderwetse orthodox Joodse kledij een zogenaamde begrafenis bij te wonen. We hebben met z’n drieën twee scenes geacteerd (lees: elk 10 keer opnieuw) en kregen vergoeding toe.

Ook binnen de Arabische wereld hebben we weer geweldige ervaringen opgedaan. Frankrijk en ik hadden een hostel geboekt dichtbij de zee van Caesarea en gingen na een dagje omgeving verkennen nietsvermoedend richting Jisr Az Zarqa. We probeerden een lift te krijgen, maar de plaats bleek niet bereikbaar via de normale weg en mensen die we er naar vroegen deden allemaal een beetje vaag. We zouden eerst door een super de luxe woonwijk heen moeten, om bij een soort berg/scheidingsmuur aan te komen, en aan de andere kant: daar was het.
Na een tijdje lopen door de wijk met villa’s; grote tuinen met een zwembad, een hond en een BBQ (hoe cliché kun je rijk zijn), kwamen we aan bij de betreffende hoop zand. Nergens een pad of iets dus maar gewoon recht door zee eroverheen. Wat we daar zagen is bijna onbeschrijfelijk. Een wereld van verschil, letterlijk. Oude grauwe huizen, zonder ramen of enige vorm van decoratie. Zelf in elkaar geflanste hokken met kippen, ezels en geiten een paar spelende kinderen die ons verbaasd aangaapten. Hoewel er geen straatnamen bleken te zijn, was het niet moeilijk voor de mensen om ons in gebrekkig Engels de weg te wijzen naar het enige hostel in het dorp, waar we dan ook de enige gasten bleken te zijn. Het hostel is een project dat is opgezet om zowel toeristen als Joden in de arme maar prachtige Arabische wijk te krijgen. Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat er ook Arabische ‘nederzettingen’ zijn in Israëlisch gebied.

Zo snel als de oorlog begon toen ik hier net was, is het heetst van de strijd nu ik bijna vertrek weer voorbij. Het is een rare ervaring om een tijdje in een land te leven waar raketten en bommen door de lucht vliegen, waar huizen en levens van mensen verwoest worden en waar je constant op je hoede moet zijn voor je eigen veiligheid. Het zal wel even wennen zijn om aanstaande maandag, de eerste van de nieuwe maand, het luchtalarm te horen, zonder dekking te zoeken en het geluid van explosies te horen.