Moord en brand
Blijf op de hoogte en volg Jessica
04 Juli 2014 | Israel, Jeruzalem
Voor degenen die het nog niet wisten: ik werk nu anderhalf jaar als schoonmaakster, heb daar zoveel geld mee verdiend dat ik twee maanden ga rondtrekken in Israël en komend schooljaar ga ik studeren voor maatschappelijk werkster.
Eerlijk, ik heb nog nooit zoveel gelogen op een dag. Maar je moet wat als je vrijwilligerswerk gaat doen, Arabisch studeert én aanspraak moet maken op een Israëlisch toeristenvisum om het land binnen te komen. De Joodse douane beambte had niet door dat deze ‘blondiet miholland’ aardig kon volgen wat ze zei, toen ze me doorverwees naar de volgende ondervrager. Ik moest al m’n slaperige hersens bij elkaar houden om maar niet te laten merken dat ik Hebreeuws redelijk versta en een paar woorden Arabisch zouden al helemaal niet bevorderlijk zijn voor de onschuld en onbenulligheid die ik probeerde uit te stralen.
Hoe dan ook, telefoontjes met de Israëlische Ambassade en de Marechaussee, een noodpaspoort, een overstap van 10 uur op Istanbul, tig leugens, 22 uur en een hele berg stress later: Jeruzalem.
Een heel wat warmer welkom stond me te wachten toen ik zaterdag uiteindelijk bij m’n oude werkplek aankwam. En dat was niet alleen letterlijk. Enorm leuk om de nonnen, werkers, collega’s en kinderen weer te zien. Extra mooi als je merkt dat sommige kids tekenen van herkenning vertonen door bepaalde geluiden en gebaren te maken die je ze de vorige keer hebt aangeleerd.
Na een dag vrij werd ik maandagmorgen aan het werk gezet in een kamer met 4 vrij zwaar gehandicapte kinderen. De aandoeningen, xl-poepluiers en kotstaferelen vielen niet helemaal lekker op de nuchtere maag, waarop ik mijn voorkeur heb uitgesproken voor een makkelijkere kamer. De kinderen waar ik nu mee werk zijn jong, lekker actief en hun lichaampjes zien er vrij normaal uit. Dat scheelt al de helft.
Het is wel even apart om hier helemaal in m’n eentje te zijn. Maar ik vermaak me vooralsnog prima. Het werk en contact met collega’s en medevrijwilligers geeft genoeg uitdaging. Met name ook vanwege de taalverschillen. Het is hier een grote mengelmoes van Arabisch, Hebreeuws en (Jip-en-Janneke) Engels. Iedereen praat van alles door elkaar en de meeste kinderen verstaan gewoon alle drie de talen. Op de ene kamer laat een werker de kinderen Koran recitaties luisteren en in de hal staat weer een tekenfilm met Bijbelverhalen aan. Ik heb enorm veel bewondering voor de manier waarop zoveel verschillende achtergronden en overtuigingen onder een dak kunnen samenwonen en –werken.
Naast het werk ben ik veel bezig met de huidige situatie van het Israëlisch-Palestijns conflict. Het zal niemand ontgaan zijn dat het sinds de vermissing van de drie Joodse jongens weer enorm onrustig is. En deze onrust komt nu wel heel dichtbij. De ene dag komt een werker niet opdagen omdat hij tegengehouden wordt bij een checkpoint tussen de West Bank en Jeruzalem. De morgen na de vondst van de jongens zie ik dat verschillende werkers uit Oost-Jeruzalem hevig geschokt reageren als het bericht van de vermoorde Palestijnse jongen over het nieuws komt. Diezelfde morgen zijn er rellen in Oost-Jeruzalem terwijl ik rustig in het centrum aan het winkelen ben. Wel veel beveiliging overal trouwens. Vervolgens komt er ’s avonds naast zwoele zomerlucht een sterke brandgeur m’n kamer binnen waaien. Na enig googelen zie ik dat er weer verschillende gebieden van Jeruzalem in brand zijn gestoken, waaronder een bos op een paar kilometer afstand.
Sommige mensen weten op de een of andere manier gelijk wie de daders zijn, wie is begonnen en wie gestraft moet worden. Neem nou de groep nationalistische Israëli’s die na de vondst van de jongens de straat op ging met leuzen als ‘dood aan de Arabieren’. Maar volgens de rellende Palestijnen is er ook geen twijfel mogelijk: hun broeder is omgebracht door ‘de bezetters’. Ook op Facebook wordt er duidelijk partij gekozen en worden massaal filmpjes geliket en gedeeld die in het straatje passen van hetzij de ene kant, dan wel de andere kant van de visie op het conflict.
Omdat ik vrienden aan beide zijden heb, word ik des te meer getriggerd om te weten wie het nou het meest aan het rechte eind heeft. Door in het land zelf te zijn, de mensen en de sfeer te ervaren en veel nieuws (of de afwezigheid van bepaalde nieuwswaardigheden) te volgen vanuit zoveel mogelijk richtingen, probeer ik dit een klein beetje te peilen. Als ik er uit ben, laat ik het wel weten.
Eerlijk, ik heb nog nooit zoveel gelogen op een dag. Maar je moet wat als je vrijwilligerswerk gaat doen, Arabisch studeert én aanspraak moet maken op een Israëlisch toeristenvisum om het land binnen te komen. De Joodse douane beambte had niet door dat deze ‘blondiet miholland’ aardig kon volgen wat ze zei, toen ze me doorverwees naar de volgende ondervrager. Ik moest al m’n slaperige hersens bij elkaar houden om maar niet te laten merken dat ik Hebreeuws redelijk versta en een paar woorden Arabisch zouden al helemaal niet bevorderlijk zijn voor de onschuld en onbenulligheid die ik probeerde uit te stralen.
Hoe dan ook, telefoontjes met de Israëlische Ambassade en de Marechaussee, een noodpaspoort, een overstap van 10 uur op Istanbul, tig leugens, 22 uur en een hele berg stress later: Jeruzalem.
Een heel wat warmer welkom stond me te wachten toen ik zaterdag uiteindelijk bij m’n oude werkplek aankwam. En dat was niet alleen letterlijk. Enorm leuk om de nonnen, werkers, collega’s en kinderen weer te zien. Extra mooi als je merkt dat sommige kids tekenen van herkenning vertonen door bepaalde geluiden en gebaren te maken die je ze de vorige keer hebt aangeleerd.
Na een dag vrij werd ik maandagmorgen aan het werk gezet in een kamer met 4 vrij zwaar gehandicapte kinderen. De aandoeningen, xl-poepluiers en kotstaferelen vielen niet helemaal lekker op de nuchtere maag, waarop ik mijn voorkeur heb uitgesproken voor een makkelijkere kamer. De kinderen waar ik nu mee werk zijn jong, lekker actief en hun lichaampjes zien er vrij normaal uit. Dat scheelt al de helft.
Het is wel even apart om hier helemaal in m’n eentje te zijn. Maar ik vermaak me vooralsnog prima. Het werk en contact met collega’s en medevrijwilligers geeft genoeg uitdaging. Met name ook vanwege de taalverschillen. Het is hier een grote mengelmoes van Arabisch, Hebreeuws en (Jip-en-Janneke) Engels. Iedereen praat van alles door elkaar en de meeste kinderen verstaan gewoon alle drie de talen. Op de ene kamer laat een werker de kinderen Koran recitaties luisteren en in de hal staat weer een tekenfilm met Bijbelverhalen aan. Ik heb enorm veel bewondering voor de manier waarop zoveel verschillende achtergronden en overtuigingen onder een dak kunnen samenwonen en –werken.
Naast het werk ben ik veel bezig met de huidige situatie van het Israëlisch-Palestijns conflict. Het zal niemand ontgaan zijn dat het sinds de vermissing van de drie Joodse jongens weer enorm onrustig is. En deze onrust komt nu wel heel dichtbij. De ene dag komt een werker niet opdagen omdat hij tegengehouden wordt bij een checkpoint tussen de West Bank en Jeruzalem. De morgen na de vondst van de jongens zie ik dat verschillende werkers uit Oost-Jeruzalem hevig geschokt reageren als het bericht van de vermoorde Palestijnse jongen over het nieuws komt. Diezelfde morgen zijn er rellen in Oost-Jeruzalem terwijl ik rustig in het centrum aan het winkelen ben. Wel veel beveiliging overal trouwens. Vervolgens komt er ’s avonds naast zwoele zomerlucht een sterke brandgeur m’n kamer binnen waaien. Na enig googelen zie ik dat er weer verschillende gebieden van Jeruzalem in brand zijn gestoken, waaronder een bos op een paar kilometer afstand.
Sommige mensen weten op de een of andere manier gelijk wie de daders zijn, wie is begonnen en wie gestraft moet worden. Neem nou de groep nationalistische Israëli’s die na de vondst van de jongens de straat op ging met leuzen als ‘dood aan de Arabieren’. Maar volgens de rellende Palestijnen is er ook geen twijfel mogelijk: hun broeder is omgebracht door ‘de bezetters’. Ook op Facebook wordt er duidelijk partij gekozen en worden massaal filmpjes geliket en gedeeld die in het straatje passen van hetzij de ene kant, dan wel de andere kant van de visie op het conflict.
Omdat ik vrienden aan beide zijden heb, word ik des te meer getriggerd om te weten wie het nou het meest aan het rechte eind heeft. Door in het land zelf te zijn, de mensen en de sfeer te ervaren en veel nieuws (of de afwezigheid van bepaalde nieuwswaardigheden) te volgen vanuit zoveel mogelijk richtingen, probeer ik dit een klein beetje te peilen. Als ik er uit ben, laat ik het wel weten.
-
04 Juli 2014 - 14:44
Nelie:
Leuk om je weer te volgen Jessica! Doe voorzichtig! Groetjes, Nelie -
05 Juli 2014 - 09:24
Annah Knorp:
Hey toffe blondit meholand!
Echt leuk om je verhaal te lezen. Je zit daar op n super plek wat taal en cultuur betreft.
Succes en be a blessing.
Mazal tov en shukran habibti! -
05 Juli 2014 - 10:01
Jessica Floor:
Dank jullie wel! :) -
07 Juli 2014 - 18:50
Anne :
Ha Jessica!
Wat leuk om weer je verhalen te mogen lezen, en gaaf dat je weer in good old Jerusalaim bent! Veilig en wel, niet zonder slag of stoot begrijp ik, want een leugen is nou niet bepaald gewetensstrelend hè. Bleggie, jammer dat dit moet, maar je doet het voor de goede zaak!
En oef, deze tijd in Israel zijn is niet de meest veilige tijd. Wat zijn de beelden en gebeurtenissen verschrikkelijk wanneer ik dat op het Journaal zie... weet je veilig onder Zijn vleugels, anders houd je het niet uit van de spanning lijkt me.
Je hebt in elk geval afleiding gevonden in het journalistieke werk van detective spelen: wie deed wat en waarom? Haha, laat het inderdaad maar weten als jij achter de waarheid bent. ;-)
Prachtig dat je weer je beste beentje voor mag zitten bij de minsten van onze broers en zussen daar, heel veel liefde en kracht gewenst!
-
09 Juli 2014 - 20:30
Janneke:
Ga anders gelijk maar es praten met de veldleiding van NEM voor een permanente stay.
Hé heeeeel veel shalom en blessings. Kol hakavod!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
