Twee maanden vrijwilligerswerk in Jeruzalem. Schattige gehandicapte kinderen. Toeristische trekpleisters. Tropisch klimaat. Oosterse cultuur. Dat klinkt best wel als de ultieme vakantiebesteding. En dat is het in de kern ook. Maar het is niet allemaal shishageur en zonneschijn. Zeker niet. Afgelopen week was wel een pittige week. Zo heb ik m’n laatste drop opgemaakt. In Nederland kan ik met gemak een paar dagen zonder, maar hier…
Naja, ik bedoelde eigenlijk te gaan vertellen over het serieuze leed, dat me vanaf het schrijven van de vorige blog weer heeft beziggehouden: de hele situatie rond de oorlog in Gaza. Het houdt iedereen hier bezig en je kunt er ook moeilijk omheen gezien de TV in de kantine ons non-stop Al-Jazeera beelden voorschotelt. Woedende gesluierde vrouwen met op de achtergrond hun verwoeste huizen, bloederige kinderlijkjes gewikkeld in vuile kleden, op de vlucht geslagen families en voortdurend bombardementen die de zwarte rook boven Gaza doen opstijgen.

En denk dat ik geen recht doe aan de toestand in Gaza en Israël door te blijven hangen in mijn visie over het conflict, de schuldvraag en welke kant ik kies. En ik vind het eigenlijk ook veel boeiender om te horen wat de mensen hier er zelf van denken. Ik heb de afgelopen week verschillende mensen gesproken over hun visie. Zo werd ik vorige week uitgenodigd voor een Ramadanmaaltijd bij een collega uit Oost-Jeruzalem, in de wijk waar de Palestijnse tiener vandaan kwam die een paar weken terug op brute wijze vermoord is. Onder het eten werd ik hartelijk welkom geheten door de vader des huizes. Ik was altijd welkom om nog eens te komen. ‘Maar…’ voegde hij eraan toe, ‘niet als je in de oorlog voor Israël bent. Als dat zo is dan schiet ik je!’ Ik glimlachte hem maar vriendelijk toe alsof ik het ook een goeie grap vond.
Na het eten, toen ik hem nog eens verder vroeg naar zijn ideeën over een oplossing voor de Gaza-oorlog, bleek hij gelukkig toch iets genuanceerder te denken. Hij vond dat zowel Moslims als Joden en christenen het recht hebben om hier samen te leven in vrede en met gelijke rechten.
Dus uiteindelijk kon ik gelukkig zonder neergeschoten te zijn veilig op huis aan. Ik werd gedropt op het tramstation dat een week geleden nog doelwit was van rellen en vernieling. Er reed constant een politieauto rond, dus het voelde voor mij eigenlijk wel safe. Maar diezelfde politie vond het blijkbaar minder vertrouwd, dus even later zat ik achter gepantserd glas en betraliede ramen te genieten van een snelle lift richting huis. Voor zulk soort noodsituaties moeten natuurlijk gelijk de zwaailichten aan.

Maar goed, ik wil niet teveel over oorlog en rellen schrijven, omdat het voor jullie wellicht twijfels geeft over mijn veiligheid hier. En de beelden in het nieuws die we zien zijn al een en al ellende. Terwijl ik daar in het dagelijkse leven relatief weinig van zie, omdat het leven hier gewoon doorgaat en ik zes dagen in de week druk ben met werken. Met de nadruk op druk. Vooral begin vorige week was wel zwaar. Eerst weigerde mijn Doea prinsesje bijna een week lang om een degelijke poepluier te bezorgen, om vervolgens een paar dagen niet te willen eten. Dat bezorgde wel enige mate van spanning in het hol van de zielevoet harer pleegmoeder. Achteraf gezien had ze het misschien op haar hart om in verbondenheid met haar broeders en zusters de ramadan te houden.
Nu is ze voor een week naar huis om het Suikerfeest te vieren, dus heb ik nog maar drie kinderen over. Dat brengt mij in de gelegenheid om wat meer op de oosterse manier te werk te gaan. Dat wil zeggen: erg veel tijd nemen voor chillen en dingen die je zelf belangrijk vindt. Zo heb ik gisteren onder werktijd m’n jongens een beetje bijgeknipt (ze worden geknipt door random collega’s en dat is te zien) en heb ik elke dag de tijd om eens gezellig bij andere kinderen en vrijwilligers langs te gaan en te helpen waar nodig.

Niet alleen op het werk moet je flexibel zijn. Vanavond staat er bijvoorbeeld een bruiloft van een collega op de planning. Het fijne is dat wij als vrijwilligers nog niet weten of we vervoer hebben naar Bethlehem, waar de receptie plaatsvindt. Dus ik heb m’n spullen voor vanavond direct na het werken klaarliggen, maar voor het zelfde geld horen we op de valreep dat we niet mee kunnen en dan gaat het hele feest niet door. Althans, voor ons niet. En mochten we vanavond op de terugweg onverhoeds niet door de checkpoint heen komen, dan hopen we maar dat er nog plaats is in de herberg.