Caspar, Rikkert en de barre tocht

Geliefde toehoorders,

Tijdens dit schrijven is het woensdagochtend (en dankzij uitvallend internet is dit verslag een dagje over datum). Gisteren hadden we na vijf dagen werken een dag vrij, dus het voelt een beetje als maandagochtend. Die één á twee dagen dat we vrij hebben in de week zijn doorgaans niet op zaterdag of zondag, dus naar de kerk gaan zit er vaak niet in. Het is nog steeds een beetje zoeken naar hoe daar mee om te gaan. Vorige week zaterdag waren we ’s morgens vrij, dus toen hebben weer een grote sabbatsreis ondernomen om bij een degelijke protestantse gemeente aan te kunnen schuiven. Doordat je zo’n eind hebt gelopen in de warme zomerzon, de preek vertaald wordt vanuit het Hebreeuws in het Engels en vertolkt in nog allerlei talen om je heen, en de dienst zo’n tweeënhalf uur duurt, is het best wel een hele opgave. Gelukkig was er op de terugweg een alleraardigst Billy Graham-achtige Amerikaan uit de gemeente, die ons netjes thuis afzette. Verder luisteren we regelmatig naar een preek of lezing, maar het idee van een vaste rustdag/feestdag in de week zoals we dat thuis kennen mis ik wel.

Over missen gesproken, die heb je hier in Sint Vincent en in omgeving Ein Kerem wel genoeg, maar ik begreep dat Zacharias en Caspar daar indertijd niet zo over te spreken waren. Overigens kun je nog best wat leren van sommige Roomse praktijken. Een Franse vrijwilligster, waarmee ik veel samenwerk in Room 2, gaat zo ongeveer elke dag bij de Church of the Visitation op bezoek om te bidden voor het welzijn van anderen. Okay, we laten Maria, kaarsjes en wierook even buiten beschouwing; ze neemt het idee van bidden voor je naasten in ieder geval serieus.

Hoe ver ook van huis, we houden het Nederlandse nieuws nog aardig bij. De eerste tijd hebben we van harte meegeleefd met de aanhoudende winterse kou. En toen, dat verschrikkelijke drama eind april. Wat waren we blij dat we 30 april niet mee hoefden te zingen door de regen en de wind. Ieder mens heeft een taak in het leven; wij hebben er hier een feestje van gemaakt. ’s Morgens om 6 uur eerst onszelf versierd, gewerkt en toen naar de stad om een traktatie te kopen voor onder onze Nederlandse vlaggetjes. ’s Middags de tuin versierd voor de kinderen met ballonnen en vlaggetjes. En ’s avonds onder het eten in de kantine kwam daar zowaar op de Arabische TV een uitgebreid nieuwsverslag van de troonswisseling.
Op 4 mei live meekijkend op de Dam bleek dat er ook nog Nederlanders zijn die wél een goed verhaal neer kunnen zetten voor een bijzondere gelegenheid als ze daarvoor gevraagd worden. De W van ‘wie dient denkt ook in wij’.

Op het werk hebben we nu helemaal de gang te pakken. Je bent de hele dag en dag na dag zo bezig met de verzorging van de kinderen in je kamer, dat het gewoon voelt alsof het je eigen kinderen zijn. Tenminste, ik denk dat het ongeveer zo voelt. Als we een dag vrij hebben gehad gaan we ’s avonds nog even in onze kamers kijken of ze okay zijn. Salem, het magere ventje wat zo verschrikkelijk slecht eet, krijgt binnenkort sondevoeding. Eindelijk. En m’n muziekliefhebber Leonid geniet enorm van de liedjes van Elly en Rikkert die ik op de USB heb gezet. Waffa blijft elke dag haar gulle lach vertonen en Diana steekt nog steeds als ik bij haar bed sta met inspanning van al haar krachten haar hand omhoog, zodat ik er een kusje op kan geven. Hoe schattig! Toen we twee maanden geleden begonnen, vond ik het best overdreven hoe andere vrijwilligers over ‘hun kids’ opschepten, maar nu voel ik helemaal met ze mee.

Als uitjes hebben we de afgelopen weken veel verschillende kanten van Israël gezien. We zijn naar Jericho geweest, waar we een lange wandeling hebben gemaakt door Wadi Prat. Wadi betekent (droge) rivierbedding of dal in woestijngebied en Prat is een vervorming van Eufraat, een van de rivieren in het Paradijs. In verschillende delen van de Eufraat heb je van die visjes rondzwemmen die heerlijk aan je voeten sabbelen. Wát een gekriebel.
We hebben een route van hemelsbreed 8 kilometer gevolgd, maar in werkelijkheid waren het vooral kronkel- en klauterpaadjes van de ene kant van de rivier naar de andere kant. Dat we eigenlijk geen idee hadden hoever het lopen was en dat er weinig toeristen aan de wandel waren, maakte het best wel een avontuurlijke tocht. Zeker toen er nog maar een klein laagje warm water restte in de fles en we oververhit begonnen te raken door de hete zon. Wat waren we blij dat we eindelijk iemand tegen kwamen die vertelde dat de bewoonde wereld nog een paar minuten lopen was. Daar was ook een soort waterreservoir waar we met kleren en al zijn ingedoken.
Al snel diende het volgende probleempje zich aan: de dichtstbijzijnde bushalte was nog een paar kilometer omhoog lopen. Ach, dan rij je toch gewoon mee in een schoolreisje bus?

We hebben hier in Israël enorm goede ervaring met liften. Je weet nooit hoe laat de bus komt, dus dan steek je gewoon je hand uit en binnen de kortste keren zit je bij een Joodse jongen op de achterbank die je verteld over een feest in de stad. Of bij een meneer die in een moshav (soort kibboetsachtige nederzetting) woont en je uitnodigt om langs te komen zodat hij je kan leren paard rijden. Hoe leuk is dat!

Verder nog genoten van het witte strand met palmbomen en het blauwe zeewater met visjes bij Ashkelon. Een week later weer even met de neus op de feiten gedrukt in Yad Vashem, het geweldig indrukwekkende holocaust museum met de herdenkingsbeelden en -hallen. En daarna onze blik verbreed op (meneer) de Haas Promenade, met een uitzicht over een groot deel van Jeruzalem.
Vandaag is het Jeruzalemdag, een nationale feestdag (lees: feestweek) waarop de bevrijding van de stad en de hereniging na de Zesdaagse oorlog wordt herdacht. En Israël zou Israël niet zijn als ze de gelegenheid niet te baat zou nemen om er weer een groot feestje van te maken. Duizenden Joodse jongeren zijn al afgereisd naar hier om te delen in de feestvreugde van vlaggenparades tot openlucht concerten. Kijken of we daar van de week ook een stukje taart van mee kunnen eten.

Dat zij zo.