Ik en mijn huis

Ook al is dit mijn tweede keer in dezelfde periode van het jaar in Israël, het verveelt nog voor geen meter. Er wordt hier in Sint Vincent goed voor ons gezorgd. Maartje en ik hebben samen een kamer aan de zijkant van het gebouw waarin de kinderen slapen, naar school gaan en activiteiten hebben. Er zijn nog een heel aantal vrijwilligers uit Duitsland, Frankrijk en Amerika. Het huis wordt geleid door vijf Roomse zusters en de werkers zijn van allerlei geloven en afkomst. De voertaal is daarom ook een mengelmoes van voornamelijk Arabisch, Engels, Frans en ja, hier en daar ook een woordje Hebreeuws. Kom ik aan met m’n talenstudie…
Ook de inwendige mens wordt goed verzorgd. Elke dag staat er drie keer een soort lopend buffet voor ons klaar, waar we (te) dankbaar gebruik van maken. We hebben hier nog geen weegschaal ontdekt, dus ik kan geen tussenstand bekend maken.

We blijven nog steeds wel goed in beweging, dat scheelt misschien. Zo zijn we vorige week een dagje naar Tel Aviv geweest. Gewoon wat rondgewandeld, geshopt en gezellig gedaan. Verder zijn we op ‘holocaustday’ (herinnering aan holocaust slachtoffers) onderweg gegaan naar Yad Vashem, maar daar was het zo enorm druk dat we halverwege de moed zijn verloren, die we tot nu toe nog niet hebben teruggevonden. Op ‘rememberenceday’ (herinnering aan slachtoffers van oorlogen en terreur) deze week zijn we op weg geweest naar de ceremonie bij de klaagmuur, met Peres en dergelijke luiden, maar daar was het helaas ook te vol.
Gelukkig is het op de avond van ‘indipendenceday’ wel gelukt om ons door de feestende menigte in de hoofdstraat heen een weg te banen naar een plein met Joodse volksliederen en -dans. Omdat de staat Israël haar 65e verjaardag vierde hebben we extra goed ons best gedaan om mee te dansen in de rijen en kringen. En het lukte aardig, toch Maartje? Vanwege de viering van onafhankelijkheid waren verschillende musea gratis. Daarom zijn we even bij de toren van David en het Israël museum langs geweest om een paar mooie foto’s te nemen.
Verder hebben we deze week een prachtige dag gehad bij het nationale park Ein Gedi, waar we na een lange wandeltocht ons hebben laten opfrissen door de waterval van David en een ‘duik’ in de Dode Zee. Dat klinkt bijna als vakantie, maar de waarheid is dat we zes zevende van de week hard aan het werk zijn.

Al weer op één derde van onze missie wordt het hoog tijd om mijn vier kinderen aan u voor te stellen. Ja, zo snel kan het soms gaan in het leven. Als ik elke morgen rond kwart over 6 aankom in ‘room 2B’ liggen ze vrolijk om zich heen te koekeloeren. De eerste twee dames die op de planning staan zijn de zusjes Diana en Waffa. Ze komen uit een gezin met nog drie andere gehandicapte meiden, waarvan er twee hier zijn overleden en eentje thuis verzorgd wordt. Ouders waren neef en nicht, zoals bij meerdere kinderen hier in Sint Vincent het geval is.
Diana is een lief klein krom(gegroeid?) meisje van 16 jaar, met een prachtig gezichtje. Ze draagt een korset om haar buik en rug redelijk recht te houden. Maar omdat ze die verschrikkelijk vindt zitten (waar ik me alles bij kan voorstellen), ligt ze meestal op een matras of op bed. Als ik klaar ben met douchen van Diana, haar medicijnen heb toegediend en de sondevoeding heb aangesloten, kan ik verder met Waffa. Ze is de grote zus van 22, makkelijk in de verzorging maar wel zwaar om te tillen. Het idee ‘tillift’ is hier nog niet uitgevonden, dus we sjouwen, soms met z’n tweeën, vaker alleen, heel wat af. Ook het wassen, verschonen van vieze luiers en aankleden is een heel geduw en getrek. Echt heerlijk als ze dan uiteindelijk schoon en fris in de rolstoel zit en de sondemachine het werk van me overneemt.

Dan als een haas verder met m’n twee zestienjarige boys. Ze zijn allebei ongeveer de helft van hun leeftijd te klein en zo mager als een dunne darm. Ik begin met Salem omdat hij de meest ongeduldige is en dat vaak laat merken door een klagelijk gejammer aan te heffen. Het is een knap en energiek ventje dat enorm veel aandacht vraagt. Hij komt uit een Bedoeïenengezin uit de woestijn en zou als hij niet gehandicapt was echt zo’n snel en ondeugend Arabiertje zijn geweest. Zo’n jochie die iedereen voorbij speelt met voetbal en vooraan staat om keet te schoppen in de buurt. Maar helaas, hij is verstandelijk gehandicapt en heeft weinig controle over zijn spastische armen en benen, dus wat overblijft is chillen en getild worden. En klieren met z’n eten. De nieuwste eet-verstoor-acties zijn: het stijf op elkaar houden van z’n tanden, de lepel vastbijten, met de mond vol hoesten of kokhalzen en proberen over te geven. Van de week, na een uur lang voeren en terugvoeren en invoeren en herinvoeren, en na vele liefdevolle bemoedigende tot boze vermanende woorden in het Engels, Hebreeuws én Nederlands, spoot het hele zaakje er in nog geen vijf seconden weer uit. En meneer dikke pret, niet doorhebbend dat zijn gewicht gevaarlijk onder de maat is en hierdoor sondevoeding wordt overwogen, terwijl hij prima kan eten. Naja, daar heb ik dus, hoe mager ook, een hele kluif aan.
Buiten de eetgelegenheden om is het trouwens een heerlijk ventje, waar je heel veel plezier mee kunt beleven.

Als laatste is Leonid aan de beurt. Een Russisch Joods jongetje met een groot hoofd en een brede glimlach die daar nog maar net in past. Vanwege z’n hoofdzaak en spastische armen en benen is het aan- en uitkleden steeds weer een hele operatie. Hij is altijd zichtbaar blij om uiteindelijk weer aangekleed in de rolstoel gezet te worden. Net als Salem heeft Leonid spalken om zijn onderbenen en voeten, zodat deze niet scheef/schever groeien. En de benen worden dan weer vastgezet in de rolstoel, zodat het lichaam zover als mogelijk in vorm blijft.
Leonid is een groot liefhebber van (klassieke) muziek. Ik kan, als ik hem na het douchen eten geef, maar beter de muziek uitzetten, anders droomt hij zo ver weg dat hij vergeet door te slikken of zet hij zo’n grote smile op dat al het pappige eten er met dezelfde vaart weer uitloopt. Als ik met hem bezig ben en een Hebreeuws liedje zing, een Psalm neurie of met de achtergrondmuziek meegalm, lacht hij me goedkeurend toe. Of uit… Wie zal het zeggen? Niemand, in room 2B wordt niet gesproken.