Geslijm en gekwijl
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
01 April 2013 | Israel, Jeruzalem
Als je als meisje/vrouw ooit nog eens gebrek aan aandacht mocht krijgen, wil ik je bij deze adviseren om naar Jordanië af te reizen. Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik vorig weekend na een lange busreis naar het zuiden en allerlei stempels en controles bij de grens het Jordaanse plaatsje Aqaba binnenliep. ‘Willekom in Djorden nais ledies', 'Wer ar joe from?' en 'Taxi, taxi? Koed prijses hir’ overal om je heen. Een willekeurige man heeft een uur met ons rondgevraagd en -gereden om ons onvindbare hotel op te sporen. Op het lokale strand werden we aangegaapt alsof we in ons nakie (aan de dijk) liepen. We hadden dan ook geen boerka’s aan zoals verschillende vrouwen op het strand, maar voor westerse begrippen zagen we er goed gekuist uit. We kregen een stoel en thee aangeboden en al snel kwam een jongeman ons uitnodigen voor een rondje speedboot ‘es uh kift from Djorden’.
Er waren trouwens nog meer gasten op het strand: Syrische vluchteling, die aan het bedelen waren om geld. Dan komt de narigheid van op het journaal wel even heel dichtbij.
De dagen die volgden werden we ook weer gevraagd voor gratis ritjes kameel, paard en ezel. Verschillende (leuke) jongens vroegen ons uit en taxichauffeurs stonden te popelen om ons te mogen rijden. Dat heeft zo z’n voordelen. Zeker als je goedkoop vervoer zoekt naar het plaatsje Petra, twee uur rijden naar het noorden. We hebben een chauffeur zo gek gekregen om ons voor omgerekend €20,- p.p. heen en terug te brengen, terwijl je als je normaal goed afdingt voor €60,- p.p. al dik tevreden mag zijn.
Petra is een uit de rotsen gehouwen stad met prachtige ruïnes van oude gebouwen, rotsgraven en tempels. Het is met recht één van de zeven wereldwonderen, waar je uren kunt rondlopen, genieten en foto’s maken. Dat hebben we toen uit pure verveling maar gedaan.
De volgende dag waren we toch wel blij dat we weer naar Israël konden. Al die slijmerige jongens en mannen word je op den duur wel spuugzat. Als je na twee dagen nog steeds ‘willekom in Djorden’ wordt geheten en je om de twee minuten gevraagd wordt ‘wer joe from’, begint het wel wat te vervelen.
Vol goede moed kwamen we uiteindelijk bij de grens om nu wel een normaal visum voor drie maanden te gaan krijgen. Het plan was om net te doen alsof we toeristen zijn en na verschillende kastjes en muurtjes… missie geslaagd! Toch op z’n minst merkwaardig dat als je eerlijk verteld vrijwilligerswerk te gaan doen, je met veel moeite een visum voor maar een maand krijgt. En als je gewoon wat zwamt over een weekje vakantie in Eilat, je zo een stempel voor drie maanden in de pocket hebt. Maar goed, dit weekendje weg was zeker te moeite waard.
Na weer een paar daagjes werken hebben we gisteren vrij gevraagd voor eerste paasdag. Zondag, de dag waarop we vieren dat Jezus Messias is opgestaan uit de dood. Dat heb ik net als vorig jaar weer van heel dichtbij meegemaakt, door met vele gelovigen van over de hele wereld een opstandingsdienst bij het lege graf in Jeruzalem te vieren. Daarna hebben we de Via Dolorosa van achter naar voren gelopen en zijn we de Olijfberg opgeklommen om uiteindelijk bij de hof van Gethsemane te eindigen. Het was overal zo verdacht rustig; ik denk dat we de dagen van het kerkelijk jaar niet helemaal op (heils)orde hadden.
Een tweede paasdag zit er dit jaar helaas niet in. Vanmorgen vroeg om half zeven al weer aan het werk tot zeven uur in de avond. Het is écht hard werken hier. Gelukkig hebben we tussendoor trouwens wel een pauze van zes uur. Maar die hebben we dan ook hard nodig om bij te komen, de was te doen, in de zon te chillen of even naar het centrum van Jeruzalem te gaan. We zijn nu eigenlijk alleen nog bezig geweest met ingewerkt worden. Je krijgt hier dan ook een takenpakket waar je in Nederland minstens twee jaar opleiding voor nodig zou hebben.
Vanaf vandaag heb ik de verantwoordelijkheid over een groep van vier zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte jongeren. En dat betekent niet iets van helpen met een kleurplaat kleuren of een eindje wandelen. Nee, ik ben verantwoordelijk voor het uit bed in de rolstoel tillen van vier kronkelige, spastische lijfjes tot het medicijnen toedienen en eten geven via sondevoeding. Van het invullen van formulieren tot het verschonen van xl-poepluiers. En alles daar tussenin. Het werk is best leuk, maar vooralsnog ook vrij zwaar. En soms wat vermoeiend omdat je elke dag dezelfde handelingen uitvoert, zoals bijvoorbeeld het voeren van m’n twee jongetjes. De een laat standaard de helft van een hap uit z’n mond kwijlen en de ander krijgt steeds eten in z’n keel waarop spetterende proestbuien volgen. Maar ze zijn wel super schattig; dat scheelt al de helft.
Er waren trouwens nog meer gasten op het strand: Syrische vluchteling, die aan het bedelen waren om geld. Dan komt de narigheid van op het journaal wel even heel dichtbij.
De dagen die volgden werden we ook weer gevraagd voor gratis ritjes kameel, paard en ezel. Verschillende (leuke) jongens vroegen ons uit en taxichauffeurs stonden te popelen om ons te mogen rijden. Dat heeft zo z’n voordelen. Zeker als je goedkoop vervoer zoekt naar het plaatsje Petra, twee uur rijden naar het noorden. We hebben een chauffeur zo gek gekregen om ons voor omgerekend €20,- p.p. heen en terug te brengen, terwijl je als je normaal goed afdingt voor €60,- p.p. al dik tevreden mag zijn.
Petra is een uit de rotsen gehouwen stad met prachtige ruïnes van oude gebouwen, rotsgraven en tempels. Het is met recht één van de zeven wereldwonderen, waar je uren kunt rondlopen, genieten en foto’s maken. Dat hebben we toen uit pure verveling maar gedaan.
De volgende dag waren we toch wel blij dat we weer naar Israël konden. Al die slijmerige jongens en mannen word je op den duur wel spuugzat. Als je na twee dagen nog steeds ‘willekom in Djorden’ wordt geheten en je om de twee minuten gevraagd wordt ‘wer joe from’, begint het wel wat te vervelen.
Vol goede moed kwamen we uiteindelijk bij de grens om nu wel een normaal visum voor drie maanden te gaan krijgen. Het plan was om net te doen alsof we toeristen zijn en na verschillende kastjes en muurtjes… missie geslaagd! Toch op z’n minst merkwaardig dat als je eerlijk verteld vrijwilligerswerk te gaan doen, je met veel moeite een visum voor maar een maand krijgt. En als je gewoon wat zwamt over een weekje vakantie in Eilat, je zo een stempel voor drie maanden in de pocket hebt. Maar goed, dit weekendje weg was zeker te moeite waard.
Na weer een paar daagjes werken hebben we gisteren vrij gevraagd voor eerste paasdag. Zondag, de dag waarop we vieren dat Jezus Messias is opgestaan uit de dood. Dat heb ik net als vorig jaar weer van heel dichtbij meegemaakt, door met vele gelovigen van over de hele wereld een opstandingsdienst bij het lege graf in Jeruzalem te vieren. Daarna hebben we de Via Dolorosa van achter naar voren gelopen en zijn we de Olijfberg opgeklommen om uiteindelijk bij de hof van Gethsemane te eindigen. Het was overal zo verdacht rustig; ik denk dat we de dagen van het kerkelijk jaar niet helemaal op (heils)orde hadden.
Een tweede paasdag zit er dit jaar helaas niet in. Vanmorgen vroeg om half zeven al weer aan het werk tot zeven uur in de avond. Het is écht hard werken hier. Gelukkig hebben we tussendoor trouwens wel een pauze van zes uur. Maar die hebben we dan ook hard nodig om bij te komen, de was te doen, in de zon te chillen of even naar het centrum van Jeruzalem te gaan. We zijn nu eigenlijk alleen nog bezig geweest met ingewerkt worden. Je krijgt hier dan ook een takenpakket waar je in Nederland minstens twee jaar opleiding voor nodig zou hebben.
Vanaf vandaag heb ik de verantwoordelijkheid over een groep van vier zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte jongeren. En dat betekent niet iets van helpen met een kleurplaat kleuren of een eindje wandelen. Nee, ik ben verantwoordelijk voor het uit bed in de rolstoel tillen van vier kronkelige, spastische lijfjes tot het medicijnen toedienen en eten geven via sondevoeding. Van het invullen van formulieren tot het verschonen van xl-poepluiers. En alles daar tussenin. Het werk is best leuk, maar vooralsnog ook vrij zwaar. En soms wat vermoeiend omdat je elke dag dezelfde handelingen uitvoert, zoals bijvoorbeeld het voeren van m’n twee jongetjes. De een laat standaard de helft van een hap uit z’n mond kwijlen en de ander krijgt steeds eten in z’n keel waarop spetterende proestbuien volgen. Maar ze zijn wel super schattig; dat scheelt al de helft.
-
01 April 2013 - 15:14
Sjaan:
Oh Jes, wat een leven! Geniet ervan met volle teugen, en wat betreft de zwaarheid van je job: hou vol, geef niet op...! Groeten vanuit het paaszonnetje! -
01 April 2013 - 20:10
Janneke:
Zoooooo leuk en grappig al die st vincent verhalen. Hahaha... Nu heb je wel respect voor me zeker dat ik dat werk bij 45-50 graden gedaan hen. PLUS elke dag die heuvel op! De italiaan al ontdekt halverwege de heuvel? Ohhh dat ijs.... Nergens anders zoooo lekker. Die pizzas ook aan te taden... Was onze toevlucht als Angela(die ken je ook inmiddels)'s food niet je van het was :-D Nou enjoy... Ook v d eeeeeenorme mazzel van 20 euro nr petra. Ik had het om die reden uieindelijk niet gedaan... Vet gaaf joh. Liiiiefs en de groetjes aan Leah -
01 April 2013 - 20:13
Jans:
Shelter is ook gaaf he!! -
01 April 2013 - 22:48
Elisabeth Van Vuuren:
Nou Jes, als ik het zo allemaal lees, kan je straks zo verder in de verpleging bij Agathos, welkom! -
05 April 2013 - 13:08
Gertine:
Klink leuk al die verhalen... wel herkening wat betreft jordanië.... Geniet lekker! -
24 April 2013 - 11:43
Chr.S.Verwoert:
Ha, Jessica!
Ik heb weer erg genoten van je verslagen! Maar het werk vergt wel veel van je, dat begrijp ik. Heel veel sterkte daarvoor! En tegelijk maar genieten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
