Van verliefdheid en vertrek

Het is nacht. Stikdonkere nacht. Iedereen slaapt. Iedereen? Nee, toch niet. In een wit huis vlak tegen de oude stad brandt nog licht. Daar zit ik met een voldaan gevoel rechtop in m’n bed. Ik heb net in alle rust 2000 foto’s uitgezocht en van pc naar sd verhuisd. Ondanks dat ik zittend in bed al bijna in slaap rol, moet ik dit momentje toch even vereeuwigen. Het is namelijk mijn laatste moment hier op de krakende opklapbed in deze vandaag schoon geschrobde kamer.

Het was me m’n dagje wel weer vandaag. Vanmorgen te vroeg werden we gewekt door de bird-zang van een heel koor aan vogels die naar hartenlust aan het tjielpen waren. Maar ja, wij lagen dan ook met heel de groep en heel ons hebben en houwen midden in de tuin te slapen. Toch wel leuk om dan te horen dat het een graad vroor in Veenendaal, terwijl wij alleen vanwege de muggen en enge beesten een dekentje over ons heen hadden vannacht.
Ook nu binnen zit ik toch goed weggedoken onder een deken. Er kwam vanmorgen met schoonmaken namelijk een gekko van zo’n 10 cm. achter het gordijn vandaan. Die moet hier dus nog ergens aan de muur (rond)hangen, brrrr. :$

Aan het eind van de schoonmaak vanmorgen zagen we opeens ontzettend veel rook van de berg Sion aan de overkant opstijgen. Nu komen er zo om de dag wel een paar Arabische jochies even een stukje berg in brand zetten, maar deze keer waaide het door windkracht vier wel een beetje uit de hand. De berg die door de vele regen toen we kwamen prachtig groen was en door de zon afgelopen lenteweken helemaal geel was gekleurd, ziet nu zwart als de kniekousen van een orthodoxe Jood.

Stel dat ik hier was gekomen om een Joodse jongen te scoren, dan had ik de afgelopen dagen mijn kans kunnen grijpen. Ik heb daarentegen alles uit de kast moeten halen om een smoorverliefde Joodse collega op afstand te houden. De laatste dagen op het werk kwam hij me al steeds vertellen dat hij met me uit wou naar de oude stad sandalen kopen, dagje dierentuin e.d. Ik werd overladen met chocola en energydrank (lekker) of hij kwam even in m’n haar blazen (raar) of gewoon gezellig bij me zitten. Het is wel een grappig jochie, alleen zeer kinderlijk en onder andere gezien z’n fladderhandjes, manier van lopen, geschoren benen en liefde voor ballet een beetje anders.

Uiteindelijk hebben we de arme jongen gisteren uitgenodigd om te komen eten. Hij had een hartvormige chocoladecake voor me gebakken en ging maar al te graag met ons mee naar de kerk. Ik moest hem halverwege de dienst wel even duidelijk maken dat foto’s van mij schieten in het midden der gemeente niet heel gepast is.
Ook vanavond (zondag) was hij maar al te graag weer van de partij in de kerk. Hij zong mee, klapte mee, beamende mee en vertelde me op de terugweg, toen ik voor de zoveelste keer uitlegde dat wij geen combinatie zijn, dat hij best christen wilde worden. Hij wilde z’n extreme Madonna-liefde wel overboord doen en vond minstens zes kinderen in plaats van zijn voorkeur voor een of twee ook wel prima. Wat een gedoe… Ik ben blij dat ik nu van hem af ben.

Zulk soort dingen maken het afscheid nemen van hier in ieder geval niet saai. Maar leuk is ook anders. Je hebt hier met de mensen om je heen toch wel een soort thuis gevormd. Ik ga de laatste uurtjes nog even enorm genieten van het Engels en Hebreeuws praten, van het afdingen in de oude stad, van het uitzicht hier vanaf het balkon, van het afwassen op de blijde galmen van Hillsongs of Hebrew Folksongs. Niet minder van de warme lentezon en de geweldig gezellige groep collega baanbrekers hier ter plaatse.
Ik heb gezegd. En ik zeg met iedere Jood die aan het eind van de viering van de feesten zijn uitzien naar de opgang naar Jeruzalem betuigt: Hashana haba birushalayim ((tot) volgend jaar in Jeruzalem)!

Ps. Dit was alweer de laatste aflevering van jessicainjeruzalem.waarbenjij.nu. Bedankt voor jullie luisterend oor en lezend oog. Voor meer verhalen ben ik vanaf dinsdag weer in levende lijve bereikbaar. Shalom chaverim!